Śrem – Lubię wracać tam gdzie byłam

W Śremie pojawiamy się co jakiś czas. Dla mnie to zawsze wycieczka sentymentalna, bo w tutejszym szpitalu przyszłam na świat. Dlaczego uważam, że to miasto jest warte odwiedzenia? Podzielę się z Wami propozycją konkretnego wypadu, ale myślę, że Śrem wciąż skrywa przed nami jeszcze pewne niespodzianki.

Nasz pobyt zaczynamy zazwyczaj w Parku im. Powstańców Wielkopolskich 1918-1919, oglądamy zwierzęta w ZOO (jest małe, ale i bezpłatne), dzieci bawią się też na placu zabaw. Czasem zostajemy dłużej w samym parku i idziemy nad kanał Ulgi. Potem udajemy się do centrum (to odległość około 700m). Gdy się zgłodnieje, można wybrać się do Cafe Ole!, Włoskiej lub Kamienicy. Potem kierujemy nasze kroki do barwnej Szkoły Podstawowej im. Kawalerów Orderu Uśmiechu. W przeszłości odwiedziliśmy zaaranżowane tutaj miasteczko dyniowe i bożonarodzeniowe. Następnie przechodzimy mostem na drugi brzeg Warty. Po prawej stronie znajduje się San Giovanni Trattoria, w której jeszcze nie byliśmy. Zawsze skręcamy w lewo i idziemy promenadą w kierunku Muzeum Śremskiego. W jego pobliżu znajduje się mały drewniany plac zabaw – lubię go za jego oszczędny design. Dziś zwiedzaliśmy także ogród, choć warta przejścia jest także nieco dłuższa trasa, podczas której mija się Zespół Opiekuńczo-Leczniczy (mieścił się tu kiedyś klasztor). Zachęcam do przejścia pętli uwzględniającej ulicę Mickiewicza, przy której znajduje się imponująca wieża ciśnień. Nie można do niej wejść, ale warto pod nią stanąć, szczególnie wieczorem. Na mnie wrażenie robią także wille z początku XX w. należące niegdyś do wysokich rangą urzędników i oficerów. Tutaj również można wybrać się na obiad do Restauracji Śremskiej, mają dość duży ogródek. Mam nadzieję, że w przyszłości uda mi się w końcu skorzystać z oferty Kinoteatru Słonko, Śremskiego Ośrodka Kultury lub Muzeum Śremskiego.